ระลึกพระคุณแม่

คำว่า “แม่” เป็นคำที่น่าฟัง ไพเราะเสนาะหูเป็นคำที่เด็กพูดก่อนคำใด เมื่อเด็กสามารถพูดได้แล้วคำแรกที่เด็กพูดได้คือคำว่า “แม่” จุดมุ่งหมายที่เรียกนั้นคือเรียกคนที่เขารู้จักที่ใกล้ชิดเขามากกว่าใครๆ สัมผัสที่เด็กได้สัมผัสนั้นก็คือ ร่างกายของแม่ น้ำนมของแม่ ที่สร้างความผูกพัน ความรักจึงทำให้เด็กเกิดความรักและความเคารพ

คุณแม่ของฉันคือผู้ให้ไม่ว่าจะความรัก ความห่วงใย ความคิดถึง แม่คือครูคนแรกผู้สั่งสอนฉัน สอนให้หัดเดิน สอนให้หัดพูด สอนให้เป็นคนดี คอยช่วยเหลือเรื่องการบ้านหรือไม่ว่าจะการทบทวนก่อนสอบ แม่คือแพทย์ประจำบ้าน เวลาฉันป่วยหรือเป็นไข้ ก็ได้แม่นี่แหละเฝ้าคอยรักษา เฝ้าไข้ บางครั้งท่านก็ไม่ได้นอนก็เพราะฉัน ในตอนเช้าที่ฉันตื่นขึ้น ฉันก็เห็นแม่ยิ้มให้แล้วบอกว่า “อาการดีขึ้นรึยังลูก ปวดตรงไหนหรือเจ็บตรงไหนรึเปล่า” โดยท่านไม่บ่นซักคำ และ เวลาฉันต้องการสิ่งใด แม่ก็จะจัดหามาให้ ในเวลาที่เราทำผิดนั้นแม่ตีเรานั้น แม่ก็ตีด้วยความหวังดีเพื่อที่จะไม่ให้ทำผิดอีกเป็นครั้งที่ 2 แม่ทุกคนบนโลกย่อมรักลูกอยู่แล้วซึ่งในการตีไม่ใช่เพราะว่าความสะใจหรือความสนุกแต่เพราะอยากให้ฉันเป็นคนดี

แล้วเนื่องในโอกาสวันแม่แห่งชาตินี้ ฉันขออาราธนาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ฉันนับถือให้ช่วยคุ้มครองแม่ให้มีความสุข ปลอดภัยจากโรคทั้งปวง อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของครอบครัวตลอดไป สุดท้ายนี้ ฉันไม่มีคำพูดอันสวยหรูและฉันไม่มีกระทั่งคำพูดที่ทำให้แม่ประทับใจใดๆเลย แต่ฉันอยากจะกล่าวดังๆให้โลกได้ยินว่า “ฉันรักแม่ที่สุดโดยไม่มีคำบรรยาย”